Berserkowie

Berserkiem był określany wojownik, który wpadł w waleczny szał. Wikinga, który stał się berserkiem nic nie było w stanie powstrzymać, ponieważ w bitewnym natchnieniu osiągał nadludzkie siły.

Berserkowie chodzili ubrani w skór zwierząt, które im patronowały. Podczas walki nie nosili na sobie zbroi potęgując strach przeciwników.

Często samo okaleczali się na oczach swoich wrogów, by udowodnić im, że nie ma takiej siły, która mogłaby ich powstrzymać. Berserkowie podczas pokoju byli wyrzutkami społecznymi i żyli z dala od gromad ludzkich.

Wikingowie, którzy nie brali czynnego życia w społeczeństwie przydatni byli jedynie w czasie wojny, a w zależności od patrona zwierzęcego spędzali czas pokoju w różny sposób. Wojownicy związani z patronatem wilka zakładali kilkunastoosobowe watahy, podczas gdy ci, którym patronował niedźwiedź wyruszali w samotną tułaczkę.

Historycy i badacze kultury nordyckiej nie są zgodni co do tego, co powodowało u wojowników szał bitewny. Być może stan odurzenia walecznego spowodowany był siłą halucynogennych substancji.

Najbardziej prawdopodobną tezą jest jednak to, że berserkowie kierowali się siłą autosugestii.